สองร้อยสี่สิบแปด

ฉันนั่งพิงหมอนสีขาวแข็งทื่อ กลิ่นยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาลคลุ้งไปทั่ว ร่างกายปวดร้าวราวกับแหลกสลายจากข้างใน ทุกครั้งที่หายใจเข้าออกมันช่างหนักอึ้งในอกราวกับกำลังลากก้อนหิน ฉันเอาแต่จ้องมองเพดาน มีเพียงเสียงหึ่งๆ ของเครื่องมือแพทย์เป็นสิ่งเดียวที่ย้ำเตือนว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ แม้จะไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ